Mauro en the New Age

De tijden van nu, van dit moment, gaan over veranderingen. Heel lang hebben de veranderingen zich in een regelmatig, ietwat gezapig tempo voltrokken, met name in vergelijking tot de veranderingen van nu. Het grote verschil zit hem in het tempo en in de intensiteit. 

Voor iemand die in de jaren dertig, veertig en vijftig van de vorige eeuw leefde, was de wereld al vrijwel onbegrijpelijk geworden. Men was bezig met raketten, atoombommen, er verschenen tv’s en auto’s kwamen voor velen binnen handbereik. De grote veranderingen vonden plaats op materieel gebied; de kennis van de materiële wereld was enorm toegenomen.

De veranderingen die nu gaande zijn, vinden allemaal plaats op het niet-materiële niveau, maar zullen allemaal op het materiële niveau hun sporen achterlaten. De allergrootste en allesomvattende verandering die op dit moment steeds meer vorm krijgt, is de reeds luid bezongen Age Of Aquarius. In de jaren ’60 nog een profetie, nu de realiteit.

Nu wordt iedereen van zijn sokken geblazen, de 'fundamenten van menig gebouw vertonen scheuren of is al aan het verzakken', er moeten nieuwe gebouwen op nieuwe grond en op nieuwe fundamenten verrijzen. Oud moet plaats maken voor nieuw – The New Age is bezig The Old Age over te nemen.

Is dat erg? Nee, maar het hangt af van je perspectief. Hij die veel bezit, die macht heeft en die dol is op statusverhogende materie, zal in de loop van de tijd alles kwijtraken. Hij zal teruggeworpen worden op eenvoud en op een zachte manier van met andere mensen om gaan. En als dat niet mocht lukken, worden de tijden nog zwaarder.

Het zijn veranderingen op psychologisch vlak, het gaat om de manier waarop mensen met de veranderingen omgaan. Sommigen zullen fel tekeer gaan bij verlies van macht, status en geld, anderen zullen op zeker moment de draad weer oppakken en gewoon doorgaan, maar wel in een andere energie. Zij hebben veel, heel veel geleerd, ze hebben de veranderingen doorleefd en overleefd.

Verlies van geld, status en macht; het is overal gaande. De politicus wordt steeds minder serieus genomen. Da’s okay, want ook hij moet leren. Maar nu zijn er–zeker in verband met het gedoe rond Mauro Manuel–tekenen die erop wijzen dat zelfs geharde juristen zich, wanneer dat nodig is, “niets” van de regels aantrekken, maar hun hart laten spreken. Zij veranderen van de oude energie, die van de regels, van het moeten en van het willen, naar hoe iets voelt. 

En dat gedoe rond Mauro maakt duidelijk, dat de regels niet goed voelen.